مناجات

چه گویم از بزرگیت که گناهان کثیر را شاهدی و آبروی کم را پاسدار ای بزرگوار خدای هستی.

درمانده از گناه و انگار توان مقابله با شیطان را دست داده ام، چشم امید به الطاف خداوندیت بسته تا توانی دوباره بخشی. در تلاشم قدم ها را در مسیر بندگیت محکم بردارم هر چند خستگی را می توان حس نمود.

به فریاد می طلبم قدرت چیره ات را تا یاریم کنی که جهان بی عبادتت تلخ است و مایه سرگردانی.

رشک بردن رواست آن دم که نظاره گر جانثاری های مجاهدان راهت هستیم و حال خود را فرسنگ ها دورتر می بینیم. تمنای ذره ای اخلاص داریم و بندگانت به دور از چشم خلق شب را در همخوانی بزرگیت به سر می کنند.

امید را ناامید نکرده و در کسب رضایت در تلاشیم اگر چه در همان پله اول بارها در جا زنیم. هر چند کم، اما دلخوشیم که در راهت گام بر می داریم.

تنها از درگاهت خواهانیم که: « جانمان را آن دم ستان که از ما راضی گشته ای»

8شهریور1395